Kształt Tajlandii często bywa porównywany z głową słonia – Północna Tajlandia uważana jest za górna cześć czaszki. Ten region należy do najbardziej fascynujących. To tutaj znajdują się najbardziej urozmaicone krajobrazy, najwyższe góry i szerokie, urodzajne doliny. Tutaj tez, dzięki odpowiedniemu klimatowi, obok ryżu i tropikalnych gatunków owoców dojrzewają truskawki, ziemniaki, bawełna i tytoń. Wraz z rosnąca wysokością nad poziom morza pojawiają się najpierw gęste lasy bambusowe i tropikalne, a wyżej zawsze zielone lasy górskie, tworzące prawdziwy raj dla miłośników świata roślinnego. Równie fascynujące jest poznawanie różnych narodowości i plemion, żyjących w tutejszych górach.

Miasta i Regiony

Często atrakcje turystyczne nie znajdują się w stolicach prowincji, ale są rozsypane poza nimi, w prowincjach o tych samych nazwach.Gdyby ktoś chciał objechać wszystkie prowincje, musiałby przeznaczyć na to 3 tygodnie; na pobieżne poznanie Północnej Tajlandii trzeba zarezerwować minimum osiem dni. Linia kolejowa prowadzi z Bangkoku przez Lampang, Lampun do Chiang Mai; prawie wszystkie stolice prowincji są włączone do wewnętrznej tajskiej sieci lotniczej, a miedzy Bangkokiem i większymi miastami kursują komfortowe autobusy dalekobieżne. Dla turystów najwygodniejsze są zorganizowane wycieczki objazdowe, które pozwalają dotrzeć także do leżących na uboczu osobliwości krajobrazowych i zabytków kultury. Do miast szczególnie godnych obejrzenia należą:

Chiang Mai (Cziang mai)

Miasto zwane „Róża Północy” jest gospodarczym i turystycznym centrum regionu. Znajduje się w nim ponad 80 pięknych świątyń, m.in. szczególnie interesująca Wat Phra Sing (Wat Pra Sing) z XIV wieku. Warto także złożyć dłuższą wizytę w Suan Buak Had w południowo-zachodniej części Starego Miasta, gdzie w przyjacielskiej atmosferze można wspaniale odpocząć i spędzić czas na pikniku. W Chiang Mai dobrze tez jest zrobić zakupy, m.in. na największym nocnym targowisku Tajlandii. Nie panuje tu orientalny nastrój, nikt na nikim niczego nie wymusza, wszystko odbywa się w spokoju. A wybór towarów jest ogromny: wyroby z laki, snycerstwo w drewnie, jedwab, słynne parasolki, tekstylia wszelkiego rodzaju, wyroby jubilerskie i skórzane. Targowanie się jest tu bezwarunkowo wymagane, bowiem dostarcza ono także wiele zabawy i radości. Chiang Mai stanowi idealny punkt wypadowy dla wielu wycieczek, np. do ośrodków szkolenia słoni, farm orchidei lub na górę Doi Inthanon (2565 m n.p.m.) w Parku Narodowym o tej samej nazwie z niezwykle ciekawa trasa na sam szczyt, wodospadami oraz bujna przyroda.

Tutaj zostało przeniesione wszystko to, co tajskie dusze pamiętają z rajskiego ogrodu Eden: piękne parki, rzadkie orchidee, pachnące róże, wodospady, słonie wytresowane do przejażdżek, zadbane uzdrowiska. Dolina Mae Sa ma także wyjątkowo przyjemny klimat i jest miejscem wypoczynku zamożnych mieszkańców Bangkoku.

Mae Hong Son (Me Hong Son)

Urok miasta wynika z jego odosobnionego położenia w górskim regionie pokrytym pierwotnymi lasami. Bardzo blisko stad przebiega granica birmańska i dlatego tez w tym miasteczku jest wiele birmańskich świątyń. Z Mae Hong Son można robić wiele ciekawych wycieczek, np. do fascynujących wapiennych jaskiń w Tham Lot (Tam Lot) przy Sappong lub do należącej do plemienia Hmongów wsi Napapaek (Nappaek) z malowniczym 6-stopniowym wodospadem.

Pai

Wielu wrażeń dostarcza turystyka piesza i rowerowa w okolicach Pai, ponieważ jest tu do obejrzenia kilka pięknych wodospadów. Na wschodzie ponadto znajduje się Wat Mae Yen (Wat Me Jen), świątynia na wzgórzu ze wspaniałym widokiem. Wymagająca pewnego wysiłku, a zarazem fantastyczna ścieżka dla rowerzystów biegnie przez górska wioskę Muang Noi (Myeng Noi), niedaleko od granicy w Arunothai (Arunotaj) na północy.

Tha ton

W tej małej spokojnej miejscowości nad rzeką Mae Kok (Me Kok) rozpoczyna się jedne z najpiękniejszych przejażdżek po rzekach w Tajlandii. Thaton chlubi się tez posiadaniem potężnej, złotej statuy Buddy. Przy tutejszej świątyni Wat Thaton okazale prezentują się domki zakonników, a na wzgórzu nad nimi znajduje się rezydencja najwyższego ranga mnicha (opata) Tajlandii.

Chiang Rai (Cziang Rai)

Ta najbardziej wysunięta na północ prowincja Tajlandii ma około 1 miliona mieszkańców, a miasto Chiang Rai jest punktem wypadowym do górskich wsi w „Złotym Trójkącie”, do Chiang Saen (Cziang Sen) nad Mekongiem z historycznymi zespołami świątyń, do znanej z handlowych tradycji miejscowości Mae Sai (Me sai ), na szczyt Doi Tun (1500 m n.p.m.) ze świątynią o tej samej nazwie oraz do wsi ludu Akha (Aka).

Lampang

Lampang jest ośrodkiem znanym z produkcji ceramiki z białej glinki, malowanej potem na niebiesko i brązowo. Posiada także wyjątkowy zespól świątynny, miedzy innymi piękna i znana Wat Phra That Lampang Luang (Wat pra Tat lampang luang) z wysokim na 45 metrów czedi. Lampang zdobył sławę przede wszystkim ze względu na ośrodek dla słoni pod nazwa „Thai Elephant Conservation Center” (Tajskie Centrum Ochrony Sloni), uważany za najbardziej interesującą szkołę dla słoni w całej Tajlandii. Tutaj także znajduje się szpital dla tych zwierząt i bogate muzeum. Prezentacje prowadzone są codziennie, przez cały rok.

Nan

Entuzjaści świątyń będą zachwyceni tym pięknie położonym górskim miastem. Słynna Wat Phumin (Wat Pumin) leży w centrum miasta i jest dobrze rozpoznawalna ze względu na cztery pomarańczowe lwy nad bramami. Ciekawe jest także muzeum, urządzone w pałacu z roku 1903 w centrum Nan. Wokół miasta można uprawiać różne sporty, zwłaszcza turystykę rowerowa, jazdę motocyklem i jeepem.

„Złoty Trójkąt”

określa się rejon, gdzie rzeka Mae Sai wpada do Mekongu i w którym zbiegają się granice trzech krajów: Tajlandii, Laosu i Myanmaru (Birmy). Malownicza dolina rzeki Chiang Rai jest z pewnością jedna z głównych atrakcji północnej Tajlandii, chociaż po polach upraw makowych oraz karawanach z opium nie ma śladu. Pola makowe znajdują się obecnie głównie w niedostępnych rejonach przygranicznych na wysokości powyżej 1000 m n.p.m. i zajmują tylko bardzo małą cześć powierzchni. Organizatorzy turystyki unikają wycieczek w rejon nielegalnych upraw, także podróżującym indywidualnie odradza się tutaj zbaczanie z głównych szlaków.

Północ Tajlandii słynie w całym świecie jako wspaniały region do uprawiania trekkingu. Europejskie biura podróży oraz agencje w Chiang Mai, Chiang Rai i w innych większych miastach proponują wędrówki o różnym stopniu trudności, od jednodniowych pieszych wycieczek aż po kilkutygodniowe ekspedycje ze specjalnym programem. Niektóre wyprawy odbywają się na słoniach, podczas innych płynie się rzekami na bambusowych tratwach. Na wędrówkę przeznacza się codziennie od trzech do ośmiu godzin. Nocuje się w prostych wiejskich chatach; wyżywienie zapewnia organizator.
Coraz większą popularnością cieszą się wyprawy rowerami górskimi, motocyklami i jeepami w mniej znane dotąd rejony.
Ostrzeżenie: na wędrówkę trekkingową i do niezabezpieczonych jaskiń nigdy nie wolno wybrać się bez przewodnika.

Plemiona górskie

W Północnej Tajlandii żyje obecnie sześć grup etnicznych – mniejszości narodowych: Hmong, Yao (Jau), Lahu, Lisu, Akha (Aka) i Karen. Liczne podgrupy (plemiona i szczepy) wzbogacają jeszcze te różnorodność. W potocznym języku ludy te nazywane są plemionami górskimi (z angielska-hilltribes) lub szczepami górskimi. Każde plemię mówi w innym języku, nosi własny, charakterystyczny strój, ma odrębne wierzenia oraz praktyki religijne. Plemiona nie maja organizacji plemiennej z wodzem; tworzą je mieszkańcy wsi kierowani przez naczelnika. Do wielu plemion docierają zmiany, które oceniać można pozytywnie. Dzięki turystyce na przykład powstają nowe miejsca pracy, a dochody z tradycyjnego rzemiosła zaspokajają potrzeby konsumpcyjne ludności. Do wielu wiosek można dojechać autobusem, łodzią czy też na grzbiecie słonia; te bardziej odlegle poznaje się tylko w ramach turystyki trekkingowej. Turyści są w pierwszym rzędzie gośćmi i mogą bez obaw zatrzymywać się w napotykanych wsiach; będą tam życzliwie przyjęci. Wcześniej jednak powinni dowiedzieć się jak najwięcej o panujących tam zwyczajach. Całkowicie odmienne formy kultury i systemy wartości wymagają wrażliwości, przystosowania się i tolerancji, często także rezygnacji ze zrobienia fotografii.